( Self)exhibitions

Het allereerste filmpje dat in 2005 te zien was op YouTube was behoorlijk suf: Jawed Karim, een van de oprichters van het online videokanaal, in de dierentuin van San Diego. De titel was echter veelzeggend: . Dat eerste woordje doet het ‘m. YouTube is in tien jaar tijd uitgegroeid tot ultieme spreekbuis van het ik-tijdperk. In 2013 al werd het aantal van een miljard kijkers per maand overschreden. Iedere minuut wordt er ruwweg zestig uur aan beeldmateriaal geüpload. En die homevideo’s gaan niet alleen over katten, bloopers in de achtertuin of verjaardagsfeestjes. Ze gaan vooral over “ik”. Voor haar video-installatie verzamelde Florencia Aliberti filmpjes van YouTube-gebruikers op kwetsbare, intieme momenten: twijfelend over gewicht, uit de kast komend tegenover ouders. De grens tussen zelfexpressie en exhibitionisme blijkt smal te zijn op het internet, waar de schijn van geborgenheid en familiariteit heftig contrasteert met de wereldwijde verspreiding. De vermenging van privaat en publiek roept onvermijdelijk gevoelens van schaamte, verwondering en irritatie op. Maar het meest opmerkelijke is de uniformiteit van de scènes. Vloggers antwoorden en imiteren elkaar. YouTube, kanaal van de allerindividueelste expressie, verwordt zo tot grote gelijkmaker.