La comédie Française ou l'amour joué

Documentairemaker Frederick Wiseman heeft de afgelopen dertig jaar op uiterst consciëntieuze wijze een oeuvre opgebouwd waarin hij zijn camera richt op traditionele instituten als ziekenhuizen, politiebureau's en scholen. Zonder commentaar te geven of interviews af te nemen, verblijft hij in de beste traditie van de direct cinema gedurende enkele weken in zo'n instelling. Zijn keuze voor deze organisaties wordt bepaald door de manier waarop zij de maatschappij weerspiegelen. Het zijn dan ook vaak studies naar machtsverhoudingen. Na eerder films gemaakt te hebben in een warenhuis, een psychiatrisch ziekenhuis en een militair trainingskamp, bracht hij begin vorig jaar zijn eerste film over een culturele instelling uit. In ballet nam hij het American Ballet Theatre onder de loep. Dit jaar voltooide hij zijn film over een van Frankrijks oudste repertoiregezelschappen en de schouwburg die het bolwerk van hun activiteiten is: La Comédie Française. Gedurende acht weken in de winter van 1994?1995 dwaalde hij van de catacomben tot hoog op het schellinkje van dit ruim 300 jaar oude theaterinstituut. Hij was getuige van repetities, theaterrituelen en dagelijkse routine?bezigheden. Terwijl een schoonmaakster de zaal stofzuigt, vindt op het toneel een laatste doorloop plaats. In de coulissen controleert een rekwisiteur of alles klaar staat en elders in het gebouw worden de eerste plaatsreserveringen aangenomen. En natuurlijk bevat deze film ook beelden van het eindproduct: de voorstelling zelf. Gedurende deze bijna 4 uur durende film ruik je als toeschouwer de schmink, het zweet en het stof en word je beetje bij beetje ingewijd in het mysterie van het theater.