Jerome Jerome

"Nee Jeroen, leg dat neer." "Laat die tafel maar staan." "Raap dat eens even op." "Doe eens voorzichtig." Tijdens het wachten op de bus die de autistische Jeroen naar de opvang brengt, herhaalt zijn moeder het bijna als een mantra: niet doen, Jeroen. Niet doen, niet doen, niet doen. Doordat er niet wordt gesneden ervaart de kijker aan den lijve hoe lang een paar minuten dan duren. In de twee dagen dat deze commentaarloze film Jeroen volgt (thuis en op de opvang), lijkt het alsof hij een bijna satanisch genoegen haalt uit het testen van het geduld van iedereen om hem heen. Voortdurend is de graatmagere tiener dingen aan het verstoren, kapotmaken en omvergooien. Soms is dat vertederend, zoals in de openingssequentie waarin hij net zolang een grote, blauwe bal in de lucht gooit totdat die vastzit in een boom. Met een voldane glimlach loopt hij naar de camera: het is hem gelukt. Opgewekt komt zijn coach Kevin aandraven om de bal weer uit de boom te halen, zoals hij later schoenen en kleren uit de bosjes plukt, en puzzelstukjes en boterhammen van de vloer opraapt. Maar zelfs hij wordt soms even tot wanhoop gedreven als Jeroen zich van zijn onhandelbaarste kant laat zien. Wat zal de toekomst brengen voor deze tiener, die permanent zorg nodig heeft?