Het ergste is de kou, legt de dakloze Marcelo uit in deze rauwe documentaire. Hij is een van de geportretteerde zwerfjongeren uit Quito, de hoofdstad van Ecuador. "De eenzaamheid maakt me heel verdrietig." Marcelo zou alles over hebben voor een veilige, warme plek om te overnachten. Hij doet tijdens lange nachten buiten geen oog dicht: "Het is zo koud dat ik wakker lig van mijn eigen geril." Marcelo, zijn beste maatje Jackson en de andere straatjongens financieren hun eten, onderdak en drugsgebruik door hard te werken en te stelen. Ze worden regelmatig uitgescholden en mishandeld door de politie en oudere zwervers. Eigenlijk net als thuis, legt Jackson uit. Hij doolt al jaren rond op straat, omdat zijn vader zoop en losse handjes had. Door weg te lopen rekende hij op een ander leven, maar in werkelijkheid hebben deze jongens weinig hoop op een betere toekomst. In enkele rake zwart-witscènes uit hun harde leven wordt een naargeestig beeld geschetst van kinderen die door de maatschappij verdrukt worden. Ze worden gedwongen iemand te worden die ze niet willen zijn. Elvis: "Ik merk dat ik erg veranderd ben. Ik ben niet meer dezelfde jongen die ik was."