Paper Cannot Wrap Up Embers

In een onvoltooid appartementengebouw in Phnom Penh vertellen prostituees over hun levens. Over de lage vergoedingen, over het bedrag dat ze na elke nacht moeten afstaan aan de madam die hen bescherming biedt, over abortussen die ze zelf moeten betalen en over mishandelingen door klanten. Ze proberen warmte en geborgenheid te vinden door tegen elkaar aan te kruipen en over hun ervaringen te vertellen. Om de ellende niet te voelen, gebruiken ze yama, een synthetische drug die gerookt kan worden. Ze dromen van een rijke oudere man die hen meeneemt en iemand kent altijd wel iemand die iemand kent die dat overkwam. Maar hen overkomt het niet. Terugkeer naar het platteland waar de meesten vandaan kwamen, is onmogelijk, omdat ze volgens het wurgcontract dat ze met de madam hebben gesloten eerst hun schulden moeten afbetalen. Emoties zijn nauwelijks van de gezichten te lezen. Een boodschap is er niet. De terughoudendheid waarmee de film zijn lens richt op de moderne slavernij in de Cambodjaanse seksindustrie, maakt de verhalen van de vrouwen zo mogelijk nog schrijnender.