The Girl Chewing Gum

Wie heeft er nooit over gefantaseerd om voor God te spelen, om voor eventjes te mogen plaatsnemen op de stoel van de Grote Regisseur? Deze film speelt met dit verlangen door de truc van de omdraaiing toe te passen. Bij beelden van een statisch registrerende camera geeft filmmaker John Smith voortdurend regieaanwijzingen: “Nu wil ik dat de man aan de linkerkant de straat oversteekt.” Op deze manier wordt gesuggereerd dat de ogenschijnlijk willekeurige Londense straatbeelden doelbewust in scène zijn gezet. En dat de “acteurs,” die zich op de camerabeelden als toevallige passanten voortbewegen, in feite uiterst nauwgezet zijn aanwijzingen uitvoeren. Als de regisseursstem enkele seconden wegvalt, verliest het tafereel direct elke structuur. Het aanhoudende gerinkel van een bel gaat dusdanig op de zenuwen werken, dat je de regisseur zou willen aansporen actie te ondernemen en de controle over zijn film te herpakken. is een eenvoudige maar geslaagde grap, die prikkelende vragen oproept over de kwestie van de kip en het ei en de menselijke neiging om orde te scheppen in de chaos en aan alles een diepere betekenis toe te kennen.