White Cube

De white cube kennen we van kunsttempels in wereldsteden, en het vervreemdende effect is dan ook groot als er midden in een Congolese palmolieplantage eentje verrijst. Tegelijk vestigt het de aandacht op de onderbelichte connectie tussen kolonialisme en de kunstwereld, bijvoorbeeld via multinationals die maar wat graag als sponsor optreden voor Westerse musea.

Het kunstcentrum is onderdeel van een onorthodox plan van kunstenaar Renzo Martens om de lokale economie aan te zwengelen. Voormalige arbeiders van de plantage boetseren er beelden, die vervolgens in chocola worden gegoten en geëxposeerd in New York. Het geld dat de succesvolle tentoonstelling oplevert gebruiken de arbeiders, die doorgaans niet meer dan één dollar per dag verdienen, om land terug te kopen dat Unilever van hen confisqueerde.

Met deze documentaire gaat Martens verder na Enjoy Poverty (2008), waarin hij straatarme Afrikanen aanzet hun eigen ellende fotografisch te exploiteren. Die film stelde vast dat de lokale bevolking er nog steeds niets aan overhield. White Cube documenteert een poging om de welvaartstroom om te draaien en de privileges die verbonden zijn met de kunstwereld in te zetten voor echte verandering.