Dagboek van het vergeten

Vijf persoonlijke films over 'vergeten'. Mieke Krijger: Jarenlang fotografeerde Frits Weeda daar waar 'welvaart' blind haar eigen grenzen overschreed. Hij stopte daarmee en nu, twintig jaar later, haalt hij de foto's weer tevoorschijn: ze zijn nog steeds actueel. Peter Dop: De filmmaker, de cameraman en een verdwaalde cellist onderzoeken de dagelijkse verplichting tot vergeten bij leidekkers, trapezewerksters en henzelf. Want wat de leidekker weet, geldt voor ons allen: "Als je valt is er maar één manier: recht naar beneden." Barbara den Uyl: Bij zijn leven wilde ik me verre houden van het (politieke) doen en laten van mijn vader. Nu hij dood is, wil ik hem graag bij me houden. Welkom of ongelegen: ik raak de herinnering niet kwijt. Gilles Frenken: Hans Aarsman maakt een fotografisch monument voor 'de onmogelijke liefde', een liefde zoals iedereen die gekend heeft en die maar niet vergeten kan worden. Marjoleine Boonstra: Piet van Wees, historicus, beschikt niet meer over een kort geheugen. Maya Morova, danseres, merkte dat haar verdriet tot het verleden ging behoren. Sjeffie Fiora en Josje Soeters behoren tot de vergeten groep, die de herinnering slechts voor zichzelf bewaren. Zo leveren zij, ieder voor zich, een gevecht tegen het vergeten zijn en het vergeten worden. Deze film is het resultaat van de IDFA-produktieworkshop 1989 onder leiding van Kees Hin.