Pablo's Winter

"Hoe meer je naar dokters luistert, hoe eerder je dood gaat", meent Pablo, een die de zeventig is gepasseerd en naar eigen zeggen in blessuretijd leeft na een aantal hartaanvallen. De goedbedoelde adviezen van zijn huisarts en familie slaat hij dan ook achteloos in de wind. , opgenomen in het Spaanse Almadén, oogt qua beeld en structuur als een gepolijste arthousefilm. De fraaie zwart-witfotografie en commentaarloze presentatie van ogenschijnlijk weinig opzienbarende gebeurtenissen geven een rake karakterschets. Hoewel de titelfiguur blasé overkomt en voortdurend klaagt dat vroeger alles beter was, weet hij toch de sympathie van de kijker te winnen. Want hoewel zijn levenshouding ronduit negatief en passief is, geeft Pablo blijk van een droog gevoel voor humor. Zeer herkenbaar zijn scènes waarin hij kibbelt met zijn vrouw, op wie hij altijd tergend lang moet wachten voor ze de deur uit kunnen, of waarin zij hem na lang aandringen overhaalt om met zichtbare tegenzin een dansje te maken. Toch draagt Pablo het tere hart op de juiste plek, zoals blijkt als hij zijn kleinzoon leert fietsen, een kaartje legt met zijn maten, een verdronken schaap op het droge trekt of mijmert over zijn verleden in de kwikmijnen.