In een meer abstract?expressionistische dan realistische vormgeving schetst bergtagen een deprimerend beeld van een moderne stad, waarin de architectuur ? immense, betonnen kantoorkolossen ? als het intimideren van mensen als doel lijkt te hebben. Tegen de achtergrond van dit gedehumaniseerde decor plaatst de maker het leven van een junkie. Via boodschappen op zijn antwoordapparaat leren we hem kennen als een outcast, die, niet gehinderd door sociale conventies, zijn leven leidt. Illustratief voor zijn 'vrije' sociale positie is dat de boodschappen op het antwoordapparaat niet beantwoordt. Maar de prijs die hij betaalt voor zijn 'vrijheid' is hoog: eenzaamheid, die wordt bestreden met drugs. Het resultaat is dehumanisering. Is het daarom dat junkies en de moderne stad goed samengaan?