Paper Route

Toen hem eind jaren tachtig wilde interviewen in verband met een groot retrospectief in Houston, zei Robert Frank nee tegen een van de belangrijkste bladen van de Verenigde Staten. Niet vanwege het gesprek, maar vanwege de foto bij het artikel, die gemaakt zou worden door Annie Leibovitz, de sterfotograaf die beroemd is om haar glamourportretten. Frank vertikte het om als gelikt reclameplaatje de wereld in te gaan. Hij voelt zich een werkman, een immigrant die stug doorploegt en weinig op heeft met uiterlijk vertoon. Als geestverwant van de Beat-generatie is hij net als Jack Kerouac en Allen Ginsberg in zijn werk altijd op zoek naar het leven van de gewone man. In Nova Scotia, waar Frank een buitenhuisje heeft, vond hij die gewone man in de persoon van Robert MacMillan. Net als Frank sprekend met een immigrantenaccent. Net als Frank met weinig fiducie in de Amerikaanse droom. Hij neemt zijn buurman mee tijdens zijn dagelijkse rondje door de buurt waar hij kranten bezorgt. Frank gaat schuil achter zijn camera, maar is bijzonder aanwezig als vragensteller. Zijn portret van de plattelandsman is liefdevol, maar ook realistisch: het is wat het is en meer niet.