Revolutionary Memories of Bahman Who Loved Leila

Bahman wordt door zijn vader gewaarschuwd voor Leila: zij zal de familie niets dan ongeluk brengen. Bahman is twintig en probeert naar zijn vader te luisteren, maar de Iraanse Revolutie van 1979 drijft hem naar Leila. Ook van de revolutie dient Bahman zich verre van te houden, zo vindt zijn vader. Het is niet aan gewone mensen om te bepalen wie de macht krijgt. Met foto's en in voice-over vertelt Bahman over zijn hang naar het leven, naar de liefde en naar protest. Op de zwart-wit foto's is Bahman steevast rood ingekleurd: op een bruiloft, tijdens een weekendje naar de Kaspische Zee, al voetballend. Pas wanneer de protesten uit de hand lopen – de soldaten van de Shah beginnen met scherp op de massa te schieten – leert Bahman dat zijn verlangen dood en verderf brengt. En hij herinnert zich wat zijn vader hem altijd zei: "Ik zie de bodem van de kreek en jij alleen het oppervlak."