De grote, vlezige handen van de zeventigjarige Ali Aqa beven als hij een duivenkuiken uit het ei helpt. De duiven die hij houdt op het dak van zijn woning zijn alles voor hem. Zijn favoriete witte duif noemt hij "liefje". Hij neemt haar zelfs mee naar zijn slaapkamer. Zijn vrouw ziet het met lede ogen aan en heeft reden genoeg om jaloers te zijn. Want zo liefdevol als hij zijn duiven verzorgt, zo onaangenaam is de opvliegende, door ouderdom, ziekte en pijnen gekwelde man voor anderen, zoals al snel blijkt in dit dynamische en dicht op de huid gefilmde portret. Hij commandeert zijn vrouw en zoon, en is ziekelijk achterdochtig. Wanneer het te bar wordt, verlaat zelfs regisseur Kamran Heidari even zijn strikt observerende positie. De duiven zijn Ali's manier om aan de werkelijkheid – een dreigende opname in het ziekenhuis – te ontsnappen, maar dat wordt steeds moeilijker. In dit kleine, alledaagse verhaal blijkt een groot drama te schuilen. Hoe moeten we het onvermijdelijke accepteren?