Lighthouse

Vanuit de duisternis kijkt de camera naar zijn onwetende prooi, de legers van Chinese arbeiders die 's nachts werken en het daglicht nauwelijks nog te zien krijgen. Ze weten niet dat de camera draait terwijl die flarden van levens registreert. Flarden die de kijker vanzelf tot kleine verhalen zal maken. Mannen die kaarten in de pauze, buiten een sigaret roken, vrouwen aan eindeloze lopende banden, vrouwen bij een nachtelijke tekenles of een massale nachtelijke dansoefening. Zoals de buitenwereld voor hen onzichtbaar is omdat ze overdag slapen, zo zijn zij onzichtbaar voor de buitenwereld. Zodra ze naar buiten komen, toont regisseur Chi Jang Yin hen als geesten. Veel mensen houden uit pure noodzaak meerdere banen aan, sommigen lieten hun kinderen achter op het platteland en doen de opvoeding per telefoon. En wat betekent dit nachtelijke bestaan voor hun sociale leven? Ondanks hun anonimiteit en zielloosheid worden de grijze fabrieksgebouwen een referentiepunt voor deze levens. Ze definiëren deze mensen, ook al willen ze dat zelf niet. registreert zonder commentaar en laat de vragen en antwoorden aan de kijker.