In dit filmdagboek vertrekt de jonge Spaanse regisseur Léon Siminiani naar India op zoek naar een film, om erachter te komen dat zijn werkelijke onderwerp zich thuis in Madrid bevindt. Daarvoor moet hij wel eerst bedwelmd worden door de drukte in India, zijn liefdesverdriet overwinnen en zich aan een grondig zelfonderzoek onderwerpen. Niet zonder zelfspot maakt hij ons deelgenoot van zijn opspelende emoties en het maakproces. is een film onder constructie, een film die zichzelf opbouwt tijdens het kijken. De zoektocht van de maker wordt de zoektocht van de kijker, waarbij het maakproces voorop staat. Siminiani laat zich daarbij vaak leiden door De Ander, een stem in zijn hoofd die cynisch commentaar geeft op alles wat hij doet. Zijn bourgeois schuldgevoel speelt regelmatig op. Als hij koloniale gebouwen filmt, noemt De Ander hem een imperialist; als hij de ellende in India filmt, noemt De Ander hem juist weer manipulatief. Is het pseudo-sociaal filmen wat hij doet, vraagt hij zich af, en kan hij beter naar Ravel luisteren en een potje gaan huilen dan een film te maken over zijn ex-geliefde? Hulp komt uit onverwachte hoek: het nummer 'At Last' van zangeres Etta James brengt hem uiteindelijk op een spoor.