Crazy Horse

Van het psychiatrische ziekenhuis in \i Titicut Follies \i0 tot de boksschool in\i Boxing Gym\i0 (2010): de maatschappelijke instituties blijft hij even minutieus vastleggen. Maar documentaire-meester Frederick Wiseman verlegt zijn aandacht daarbij steeds meer van sociale spanningen naar ritmische lichaamsbewegingen. Net als in zijn twee eerdere in Frankrijk gesitueerde dansfilms \i La Com\'e9die-Fran\'e7aise ou l'amour jou\'e9 \i0 en \i La Danse - The Paris Opera Ballet\i0 , bestaat het grootste deel van \i Crazy Horse \i0 weer\i \i0 uit het sierlijke, vloeiende, harmonische om elkaar heen draaien van de danseressen. Nog niet eerder waren zij zo naakt. Wiseman richt zijn camera op Le Crazy Horse, het Parijse erotische theater dat pretendeert "de beste naaktdansshow van de wereld" te bieden. De artistieke standaard ligt er vele malen hoger dan in de doorsnee stripclub: qua stijlvolle choreografie, sfeervolle belichting en gevarieerde muziekkeuze. Desondanks moet regisseur Philippe Decoufl\'e9 een voortdurend gevecht leveren met de aandeelhouders, die zijn gezelschap, in hun poging de winst op te pompen, onder stevige tijdswerkdruk zetten. Dat gaat ten koste van de kwaliteit, vindt de bevlogen Philippe. Wiseman filmde, na vier decennia trouw aan 16mm, voor het eerst met een digitale camera, maar zijn stijl is onveranderd kaal en registrerend.