Nemesis

Graafmachines springen nerveus heen en weer. Een drilboor splijt het asfalt. Bouwkranen dansen. Daken zijgen statig ineen om plaats te maken voor zwermen bouwvakkers die nieuwe muren oprichten. Een foodfestival duikt op. Straatartiesten schilderen graffiti, elders betrapt de camera een vrijend paartje. Overpeinzingen in voice-over geven deze dynamische beelden een onverwacht verontrustende betekenis. Een fascinerende compositie in contrapunt.

Dit is de tweede film die Thomas Imbach vanuit zijn raam schoot. Zeven jaar lang legde hij op 35mm vast hoe het oude treinstation van Zürich plaatsmaakte voor een politiebureau en gevangenis. Zijn spel met tijd en beeldsnelheid, panorama’s en voyeuristische inkijkjes verleent de beelden een tragikomische, bijna surrealistische toets en een rijkdom aan detail waarbij je ogen tekortkomt.

Door getuigenissen van afgewezen asielzoekers, die hier straks het grootste deel van de gedetineerden zullen vormen, ontstaat een ander perspectief. Waar ooit treinen Zürich met de wereld verbonden, heerst straks het strenge veiligheidsregime van deze nieuwe tijd.