Een houtbewerker maakt sierlijke rondingen, metalen schijven komen gloeiend uit het vuur, tientallen naaisters werken in hun atelier. In een stal borstelt een man zorgvuldig een paard. Op het eerste gezicht toont The Same in zorgvuldig gekadreerd en prachtig belicht camerawerk de schoonheid van ambacht, herhaling en uniformiteit. Op het tweede gezicht toont de film het monotone leven van gevangenen in de vier Servische penitentiaire instellingen waar werd gefilmd. De enige gesproken tekst is afkomstig van korte mededelingen van de bewakers – die op hun beurt ook uniform en deel van het systeem zijn. Maar in al die eenheid blijken zich talloze unieke afwijkingen te verschuilen, terwijl zich in zogenaamd vrije keuzes opmerkelijk veel eenheidsworst bevindt. De ritmisch gemonteerde beelden tonen de gevangenis als een metafoor voor onze maatschappij. Ook die is opgebouwd volgens talloze regels en ritmes. Hoeveel individuele vrijheid hebben we buiten de gevangenismuur eigenlijk, wie maakt er nog echt zijn eigen keuzes?