Toen Andrea Dunbar vijftien jaar oud was, in 1977, begon ze te werken aan The Arbor, een toneelstuk gebaseerd op haar leven in een vervallen wijk van Bradford in het noorden van Groot-Brittannië. Drie jaar later werd het stuk met succes opgevoerd in Londen. Dunbar werd er beroemd mee en schreef nog een aantal stukken over dezelfde thema’s: seksueel misbruik, tienerzwangerschappen, drugsverslaving, geweld. In 1990 stierf ze aan een hersenbloeding.
Regisseur en beeldend kunstenaar Clio Barnard maakte twee jaar lang geluidsopnamen met mensen uit Dunbars omgeving. Ze liet vervolgens acteurs die opnamen lipsyncen voor deze documentaire. Elke zucht, snik en pauze in de geluidsopname wordt foutloos door de spelers gearticuleerd. Daartussen monteerde ze scènes uit het toneelstuk The Arbor, opgevoerd in Dunbars wijk.
Door documentaire en fictie met elkaar te confronteren, laat Barnard zien dat documentaire een constructie is. Een vorm die uitstekend past bij Dunbars semiautobiografische teksten, waarin fictie en werkelijkheid ook voortdurend door elkaar liepen.
Images
