San Vittore

Keer op keer moeten kinderen van gedetineerden een ingrijpende controle ondergaan om op bezoek te kunnen bij hun ouders in de Italiaanse gevangenis San Vittore in Milaan. Ze moeten hun tas inleveren, hun schoenen en barbies worden gecontroleerd, de metaaldetector inspecteert hun lichaam. Daarna worden ze aan de hand van een bewaker door de kale, lange gangen naar de bezoekersruimte gebracht.

Tijdens een workshop van de non-profitorganisatie Associazione Bambinisenzasbarre Onlus maken ze tekeningen, met tralies of een bebloede pop erop, en aangrijpende teksten als “ik heb te veel verantwoordelijkheid” en “ik voel me alleen, weerloos.” Bij de jongste kinderen verandert de sierlijke geometrie van de gevangenis in een kasteel.

De kracht van deze visueel opvallende korte film ligt in de eenvoud, met veel close-ups en een bijzondere kadrering en sound design. Het geluid van een dichtslaande deur spreekt boekdelen, woorden zijn niet nodig. Beeldend kunstenaar Yuri Ancarani maakt zo een reis door de hoofden van deze kinderen, terwijl ze zich een weg banen door het gevangenisregime en het subtiele geweld van de veiligheidscontroles.