A Poem Is a Naked Person

Meer dan veertig jaar moest Les Blanks portret van songwriter en sessiemuzikant Leon Russell wachten op een release. Rechtenkwesties en artistieke meningsverschillen – Russell zelf, die de film coproduceerde, was niet blij met het resultaat – zorgden ervoor dat maar een handjevol mensen de film ooit zag. Blank maakte de beelden in de periode 1972-1974, toen hij op het terrein van Russells Shelter Records-opnamestudio in Oklahoma woonde. Vier decennia later fungeren die beelden als een tijdmachine naar een verloren plaats en tijd. Naast concert- en studio-opnamen van Leon Russell en collega-artiesten als Willie Nelson en George Jones, haalde Blank geheel in de geest van de tijd ook het publiek voor de camera. Zelfs de kleurrijke, soms ronduit bizarre figuren die in de buurt van Russells studiocomplex rondhangen, krijgen een plek in de film. Aan achtergronden deed Blank niet, dus is het soms gissen wie waarom voor de camera verschijnt. De regisseur zou na dit debuut een imposante carrière opbouwen als documentairemaker, maar is behalve als tijdsdocument juist fascinerend om dat wat er bijna niet in te zien is: beelden van Leon Russell, de reden dat de film gemaakt werd.