¡ Vivan las antipodas!

Waar kom je uit als je een tunnel zou graven in een rechte lijn van de ene naar de andere kant van de wereld? Deze vraag prikkelde de fantasie van vele schrijvers en kinderen, en nu ook van Victor Kossakovsky. Hij houdt het niet bij fantasie, maar ging echt op reis (zij het niet via het midden van de aarde) en filmde vier paar 'antipoden', landen die elkaars geografische tegenpolen zijn: Argentinië en China, Spanje en Nieuw-Zeeland, Hawaï en Botswana, en Rusland en Chili. Er is geen richtinggevend narratief; Kossakovsky laat je rondzwerven tussen werelden terwijl de muziek je vertelt waar je bent aanbeland. In vergelijking met zijn eerdere werk is een grootser aanvoelend filmisch portret waarin eerder de landschappen een hoofdrol spelen dan de mensen erin. Maar Kossakovsky's typische signatuur ontbreekt niet in de details. Zo zie je twee brugwachters in Argentinië die met toewijding hun brug onderhouden. Ze genieten van de zon en ze nemen het weer van de komende week door, afgaand op hoe een kikker kwaakt. Kossakovsky zet zijn camera en de montage speels in, bijvoorbeeld door soms letterlijk de wereld even op zijn kop te filmen of uit te zoomen tot de rondingen van de aarde het kader verbuigen.