Hamada

De Sahrawi zijn een vergeten volk. Sinds Marokko in 1975 de Westelijke Sahara annexeerde en de Sahrawi uit hun oorspronkelijke leefgebied verdreef, voeren zij een vruchteloze strijd om onafhankelijkheid die nauwelijks internationale aandacht trekt. Rond de Algerijnse grens, midden in de rotsachtige woestijn, bevinden zich grote vluchtelingenkampen, afgescheiden van de omgeving door mijnenvelden en een duizenden kilometers lange Marokkaanse verdedigingswal.

Al tientallen jaren gaat het leven zijn gang in deze nederzettingen. Het is een saai en hard bestaan, maar daar laten de vrienden Sidahmed, Zaara en Taher zich niet door ontmoedigen. Met een onderkoeld gevoel voor humor laat regisseur Eloy Domínguez Serén zien hoe de twintigers hun dromen najagen. Sidahmed wil naar Spanje en de blijmoedige Zaara, die zich door niemand iets laat vertellen, heeft haar zinnen gezet op het kopen van een auto. Dat ze daarvoor eerst een baantje moet vinden en leren autorijden, is wel een hindernis.

Met weldadig camerawerk toont Hamada de verveling, maar ook de prettige, zachte kanten van deze afgescheiden wereld. Een kleurrijk, vitaal portret van gestagneerde levens.