Videocracy

Een dwarsdoorsnede van de 'videocratie' in het Italië onder premier Berlusconi, die zowel de media als de politiek volledig naar zijn hand zet. opent met een fragment van de allereerste commerciële televisie-uitzending van Italië. In het programma moeten kijkers naar de studio bellen om antwoord te geven op quizvragen; bij elk correct antwoord ontdoet in de studio een gemaskerde huisvrouw zich op suggestieve wijze van een kledingstuk. Dit was, zo stelt de film, het begin van de ‘culturele revolutie’ die Italië heeft gemaakt tot wat het nu is: een land waar macht gelijk staat aan media-aandacht. Regisseur Erik Gandini richt zich op het schemergebied tussen de televisierealiteit en de echte wereld die zich daar continu aan spiegelt, en legt bloot welke processen zich daartussen bevinden. Gandini, geboren en getogen in Italië maar op zijn achttiende verhuisd naar Zweden, zit in de unieke positie van de ingewijde buitenstaander. Hij kent het land en zijn gebruiken goed genoeg om er ongekende toegang tot zijn onderwerp te krijgen, tot en met Lele Mora aan toe, de poppenspeler achter 'de televisie van de president'. Maar tegelijkertijd kan Gandini zijn onderwerp als buitenstaander beoordelen, zonder mee te worden gezogen in Berlusconi's mediamallemolen zoals met vele andere potentiële critici gebeurt.