That Which Does Not Kill

Hij was een bekende van haar, ze verzette zich niet. En het gebeurde die week nóg twee keer. Ada was negentien. Haar getuigenis staat centraal in deze film, maar velen delen haar geschiedenis: mensen van alle leeftijden, zwart en wit, man en vrouw.

Regisseur Alexe Poukine vindt een fijnzinnige manier om de gevolgen van verkrachting bespreekbaar te maken: de pijn, de copingmechanismen of juist het gebrek daaraan. Ada’s verhaal wordt vervlochten met ervaringen van anderen, vanuit verschillende perspectieven, maar in essentie nauwelijks verschillend. Het resultaat is een collectieve introspectie, die op indringende wijze overslaat op ons als kijker – welke vragen komen bij ons op, en welke vergeten we te stellen?

Terwijl de vertelvorm regelmatig op het verkeerde been zet, maakt hij tegelijkertijd ruimte voor de universele aspecten van dit verhaal. Het is een verhaal dat niet eenvoudig onder woorden te brengen is en ook niet makkelijk om aan te horen. Goed luisteren is dan het beste dat je kunt doen.