Het Poolse dorp Stare Juchy is verscheurd. Een derde van de populatie vertrok voor werk naar IJsland. Thuisblijvers, met name de leden van de oudere generatie, hopen op hun terugkeer. Maar hun kinderen en kleinkinderen bouwen inmiddels een nieuw bestaan op aan de andere kant van Europa. Omdat de afstand groot is en de reis duur, kunnen beide partijen elkaar zelden in de armen sluiten. Intensief contact via Skype is het beste alternatief.
Met inventieve projectie en montage suggesteert Pawel Ziemilski een bijna fysiek contact, waarmee hij deze verscheurde families voor even visueel samenbrengt. Zo wordt een dinerend deel van een gezin in IJsland gefilmd en vervolgens geprojecteerd op de muur van het Poolse deel – dat eveneens aan tafel zit. Intieme gesprekken tussen een van elkaar verwijderde moeder en dochter of een hartverwarmend slaapliedmomentje tussen opa en kleinkind worden geprojecteerd op diverse achtergronden die voor zowel de thuisblijvers als de uitgevlogenen waarde en betekenis hebben: een ouderlijk huis, een gemeenschapszaal, een stuk natuur, een hand. Het resultaat is een intieme, creatieve film over een universele nieuwe werkelijkheid en eeuwenoude gevoelens als heimwee en familieliefde.