Forced Confessions

Weinig is vernederender dan het moeten opdreunen van andermans leugens. Miljoenen Iraniërs zagen in 2009 op televisie hoe filmmaker Maziar Bahari (eregast op IDFA in 2007) gedwongen werd een valse bekentenis te doen. Hij zou geheuld hebben met het Westen en werd beschuldigd van spionage. Als filmmaker en journalist, werkzaam voor westerse omroepen, was hij voor het regime de perfecte zondebok.

Sinds 1979, het jaar van de Iraanse revolutie, gingen vele intellectuelen, schrijvers, filosofen en journalisten Bahari voor. Via de persoonlijke voice-over van de maker en interviews met landgenoten die hetzelfde hebben meegemaakt, wordt de kijker door de geschiedenis van de gedwongen bekentenissen in Iran geleid. Het zijn mensonterende verhalen van intelligente mannen die nooit hadden gedacht dat ze publiekelijk valse bekentenissen zouden afleggen. Maar de martelingen met mogelijk de dood tot gevolg gaven hen weinig keus.

Ruim dertig jaar na de eerste publieke bekentenis blijkt geen Iraniër erin te geloven, maar de zittende regimes blijven ze toepassen. Het leidt onvermijdelijk tot de vraag wat dit zelfbedrog zegt over de Iraanse samenleving. Want zoals de filosoof Ramin Jahanbegloo zich afvraagt over de martelende ondervragers: "Hoe hebben we zulke monsters en criminelen kunnen creëren?"