Calling Ukraine

In een Skype-gesprek wordt het dagelijks bestaan van een familie in het door oorlogsgeweld geteisterde Oost-Oekraïne sterk invoelbaar. Een oude vrouw in Letland belt haar zus en haar dochter, die een normaal leven proberen te handhaven, terwijl op de achtergrond bommen vallen en water en elektriciteit steeds schaarser wordt. De beelden van het gesprek worden afgewisseld met actuele opnamen uit stukgeschoten woonwijken, maar ook met foto’s uit het familiealbum, die verwijzen naar betere tijden en vervlogen dromen. De zussen halen herinneringen op aan kerstkaarten die ze elkaar stuurden in Sovjet-tijd: “We wensten elkaar geluk, liefde en een vredige hemel boven ons hoofd. Die woorden leken triviaal, maar nu beginnen we pas echt de betekenis te begrijpen. Een vredige hemel boven je hoofd is zo belangrijk.” Het zijn de details waardoor de oorlog tastbaar wordt: de zus vertelt over honden die zo hard janken dat ze gaan huilen, het loonstrookje waarop plotseling een percentage “legerbelasting” wordt ingehouden, kleinkinderen met veel te volwassen nachtmerries en de raket die overvliegt op weg naar je werk. In de geagiteerde stem van de vrouw in Oekraïne klinkt de voortdurende angst door, terwijl haar zus aan de andere kant van de lijn zichtbaar machteloos naar woorden zoekt in een toenemende wanhoop, die ook de kijker treft.