De felle zon schijnt naar binnen in het afgebladderde appartementje waar Aida traag een sjaaltje om haar hoofd bindt. Op haar gekreukte rok zitten vlekken, uit haar kin steken zwarte en grijze haren. Moeizaam komt de 86-jarige vrouw omhoog uit haar stoel en schuifelt op haar sloffen naar de trap, een witte plastic tas meezeulend. Hangend tegen de leuning weet ze naar beneden te komen, waar de rolstoel staat die ze als een winkelwagen voor zich uit duwt – de tas met spulletjes op de zitting. Soms heel stilistisch dicht op de huid en dan weer losjes van een afstand volgt de filmmaker de breekbare vrouw. Elke dag waagt zij zich in het drukke stadsverkeer van Alexandrië om haar onverkoopbare waar te slijten; een sisyfusarbeid die ze al vijftig jaar lang volhoudt. In de bijna woordeloze film trekt de Egyptische langs stilstaande auto’s en probeert rozen te verkopen aan de bestuurders. Een man mag betalen met een sigaret; hij houdt haar een nieuwe voor, maar zij grist zijn bijna opgerookte peuk uit zijn vingers en gaat verder. Ze is duidelijk een vertrouwd gezicht in het straatbeeld, mensen schieten haar geregeld te hulp, maar het contact blijft toch zeer vluchtig.