De 22-jarige Oleg voldoet niet aan het manbeeld dat zijn moeder Marina voor ogen heeft: ze vindt hem een autistische lanterfanter. Officieel volgt hij online colleges aan de universiteit van Nizjni Novgorod, maar volgens zijn moeder hangt hij alleen maar voor de televisie. Behoefte aan vriendschappen heeft hij ook niet. Marina wil dat hij zijn leven betert en onderwerpt hem aan een reeks onconventionele behandelingen. In een ongerieflijke scène wordt hij door zijn therapeut bereden als een paard. Een andere psychiater vertelt hem hoe nutteloos hij is, en dat hij altijd alleen zal blijven. De camera volgt het schouwspel op de voet en is gek genoeg overal welkom. Zo heeft de documentaire wel iets weg van slapstick, overgoten met satire. Verhitte keukentafelgesprekken tussen Marina en haar eigen moeder verraden echter de bittere ernst: Marina moet volgens haar moeder een positievere instelling aannemen jegens Oleg. roept vragen op over de scheidslijn tussen introvert en autistisch. Wanneer mag Oleg eindelijk zichzelf zijn? De redding komt uiteindelijk uit onverwachte hoek. Het is een hoopvolle overwinning voor de menselijkheid, en een kanttekening bij de geestelijke gezondheidszorg.