Les photos d'Alix

Alix bladert met een vriend door haar fotoalbum. Zij laat hem de foto's zien en vertelt hoe en wanneer ze genomen zijn. Langzamerhand wordt haar commentaar minder realistisch en worden haar beschrijving poëtisch en fantasierijk. Uiteindelijk heeft haar commentaar weinig meer te maken met wat we op de foto's zien. Les photos d'alix is een filmisch essay, met een luchthartig uitgangspunt. Op die manier kon regisseur Jean Eustache onderzoeken hoe wij de realiteit weergegeven. Foto's en film kunnen de werkelijkheid misschien wel vangen, maar door de visie van de kunstenaar krijgt de werkelijkheid pas echt betekenis. Voor Eustache is die verhouding tussen de werkelijkheid en de verbeelding ervan uitgangspunt voor zijn gehele oeuvre. De traditionele scheidslijn tussen de documentaire?werkelijkheid en fictie is voor hem dan ook niet zo van belang. Gesteund door de positieve ontvangst van zijn werk hoefde hij dan ook nooit enige concessie te doen om zijn speelfims minder 'echt' of zijn documentaires minder speels te maken. Les photos d'alix was zijn laatste film. Eustache pleegde in 1981 zelfmoord.