Dots, Chance, Pots, Dance

Jean-Baptiste Maitre typeert zijn artistieke praktijk als “film maken zonder camera”. De hoogstpersoonlijke vorm van cinema die dat oplevert, neemt soms de vorm aan van sculpturen of schilderijen, gemaakt volgens de digitale filmtechnieken die Maitre zich eigen maakte tijdens een eerdere carrière in de reclamebranche. Maar hij produceert ook bewegend beeld. Voor (2010) bijvoorbeeld printte hij de pagina’s van een museumcatalogus direct op strips 35mm-film, waardoor de afgebeelde schilderijen van Frank Stella onrustig gingen vibreren. Maitre refereert vaak aan de vormentaal van het minimalisme uit de jaren zeventig, maar ook invloeden van experimentele filmmakers als Stan Brakhage zijn te herkennen. Het dadaïsme is een andere inspiratiebron, vooral in de wijze waarop bij deze interbellumstroming een politieke lading onder een laag absurdisme verstopt zit. In (2014) stelt hij de slordige omgang met het Iraakse cultuurgoed na de val van Sadam Hoessein aan de kaak. Hij bewerkte nieuwsbeelden van kunstrovers en herhaalde ze eindeloos om zo de niet te bevatten omvang van de misdaad te onderstrepen. kan gezien worden als een wrang poëtisch vervolg hierop. Geabstraheerde motieven uit de islamitische kunst voeren een dansje uit, als dolgedraaide derwisjen.