I Want to See

Gedramatiseerd filmessay over de kracht van cinema als getuige van de geschiedenis. Schijnbaar terloops registreert de camera een bezoek van Catherine Deneuve aan een filmfestival in Beiroet in de zomer van 2006. Na haar verzoek om voormalige oorlogsgebieden in het zuiden van Libanon te mogen zien, wordt ze daarheen gereden en begeleid door de Libanese kunstenaar Rabih Mroue. Ze zijn duidelijk niet overal welkom, vooral vanwege de aanwezigheid van de camera. Toch verschaft hun tocht de kijker beelden van zaken die in nieuwsreportages zelden aan bod komen, maar die wel het leven van de inwoners bepalen. Zoals wanneer ze plotseling een weg inslaan waar mijnen begraven liggen. Portretten van martelaren hangen langs de wegen en dat lijkt plotseling begrijpelijk naast de alomtegenwoordige ravage. Ook beelden van kapotgeschoten gebouwen, die wel bekend zijn uit nieuwsreportages, krijgen een andere lading nu ze deel zijn van persoonlijke en dramatische scènes. Dat Deneuve zich zichtbaar ongemakkelijk voelt, illustreert de moeizame verhouding tussen de camera – de buitenstaander die maar die ook weer weg kan – en de tragedie die zich voor de lens afspeelt.