Alphabet of Hope

Aan de Bulgaarse grens ligt een strook land genaamd 'de dode zone', die niet op de kaart aangegeven staat en zich over een gebied uitstrekt van vele kilometers. De laatste dorpen in dit gebied zijn geleidelijk verlaten. De meeste inwoners emigreerden in de jaren tachtig naar Turkije toen de Bulgaarse overheid het verplicht stelde om Turkse namen in Slavische te veranderen om zodoende meer 'autochtoon' te worden. De documentaire concentreert zich op enkele gezinnen die in het tiental grensdorpen zijn gebleven en op de problemen die ze ondervinden bij het grootbrengen van hun kinderen. De meeste scholen zijn voorgoed gesloten, de dorpen verlaten. De dichtstbijzijnde school staat bijna 100 kilometer verderop. De kinderen reizen elke dag ongeveer 150 kilometer heen en weer met het plaatselijke busje, ook als het flink sneeuwt of regent. De intieme band van de kinderen met de chauffeur en ook met de plaatselijke dokter, die tevens de verteller is in het begin van de film, geeft de ouders enige hoop dat er iemand is die om ze geeft. De meeste mensen behoren tot een minderheid, maar ze zijn na hun naamsverandering gebleven en proberen hun kinderen nu op een positieve manier op te voeden. De langzame, prachtig gemaakte documentaire brengt de somberheid over, maar ook de melancholische lyriek van mensen die beknot worden door hun afkomst.