In het centrum van Hebron leven drie Palestijnse weduwen met hun elf kinderen onder absurde omstandigheden. Sinds 1997 staat hun huis precies op de grens: de voorkant valt onder Israëlisch gezag, de Palestijnse autoriteiten heersen over de achterkant. Op het dak is een Israëlische militaire post geplaatst, en ook in het trappenhuis wemelt het van de soldaten. De grens over mogen ze niet, zodat de vrouwen gevangenen zijn in hun eigen huis. Een van de drie vrouwen, die al op haar vierentwintigste weduwe werd, vertelt hoe ze intussen ‘ziek van het leven’ is geworden. Ze moet de troep van de soldaten opruimen, de buurt roddelt over haar, en ze moet haar kinderen alleen opvoeden - iets waar ze totaal geen lol meer aan beleeft, zegt ze verbijsterend eerlijk. Ze voelt zich ‘begraven, van binnen gebroken, gewond.’