Fortunate Son

Soms kan de camera het oog zijn waarmee je naar je eigen leven kijkt. Filmmaker Tony Asimakopoulos beziet er niet alleen zijn verleden en heden mee, hij richt het ook op zijn ouders en zijn vriendin en de relaties die hij met hen onderhoudt. In dit zelfbewuste egodocument komt hij tot pijnlijke inzichten die hem terugvoeren naar een minder florissante periode in zijn leven, toen hij weggleed in een met drugs gevoede depressie die hem op de rand van totale zelfdestructie bracht. Inmiddels gaat het goed met hem. Zijn leven heeft vorm en inhoud, hij staat op het punt met zijn grote liefde te trouwen. Na de eerste collage van oude foto's die in vogelvlucht het verleden van zijn ouders beschrijven, vraagt hij zich in voice-over af of hij een goede zoon is. Het daarop volgende onderzoek is er een dat in beeld en geluid wordt uitgevoerd. Asimakopoulos monteert suggestieve en associatieve beeldreeksen die soms een op zich vormen of zijn voice-over illustreren. De studentenfilms die hij maakte, waarin hij boosaardige familietaferelen laat naspelen, oude foto's uit het familiealbum, momentopnamen van zijn huidige leven: alles maakt deel uit van een onderzoekend, experimenteel betoog over zijn positie in een drieledig gezin waarin diepe liefde aanwezig is, maar ook angst, boosheid en een destructief negativisme.