The Darkness of Day

Jay Rosenblatts nieuwe documentaire gaat over zelfmoord. Zelfmoord als vluchtweg uit een zinloos leven, zelfmoord als resultaat van een diepe depressie, zelfmoord als donderslag bij heldere hemel. Zijn aanpak is vertrouwd. In een collage van zwart-wit beelden waaronder hij een subtiele soundtrack heeft gemonteerd, laat hij een mannenstem pijnlijk mooie fragmenten uit een dagboek van een depressieve man voorlezen. "Ik heb geen angst voor de dood. Het zijn de lege uren die nog voor mij liggen die ik vrees, in een leven dat mij voorkomt als het zwaarste noodlot dat een mens op deze aarde kan treffen."
De dagboekfragmenten worden afgewisseld met een vrouwenstem die parallel aan de beelden een gefragmenteerd historisch perspectief op het fenomeen zelfmoord geeft. Ze vertelt over depressie, over harakiri, over wie als eerste de Golden Gate Bridge gebruikte om ervan af te springen. Ze vertelt hoe eerst Ernest Hemingway en daarna nog vier van zijn familieleden zelfmoord pleegden. Ze vertelt dat de fatale sprong van een Japans meisje in een vulkaan op Oshima tot zowel een rage als massatoerisme leidde. En ondertussen horen we hoe de dagboekschrijver steeds verder uit het leven glijdt. Tot hij in zijn dagboek schrijft: "Ik kan het niet verdragen, zelfs nog maar één keer, te ontwaken in treurnis."