France Is Our Mother Country

Echo’s van dansmuziek weerklinken bij beelden van een door de natuur overwoekerde ruïne. Dan verschijnen er stille zwart-witbeelden van dansende Fransen uit de tijd dat Cambodja door Frankrijk werd bezet (1863-1953) en onderdeel werd van het koloniale rijk Indochina. Rithy Panh – van het voor een Oscar genomineerde – geeft de stemlozen uit het verleden een stem in een ontluisterende alternatieve geschiedenis. Dit keer stelt hij de “louter broederlijke bedoelingen” van het Franse moederland aan de kaak door een slimme hermontage van stille propagandafilms en hun titelkaarten. Een geschiedenisles en filmcollege in één over beeldvorming. Een titelkaart die spreekt van “” plaatst hij naast beelden van inheemse dwangarbeiders, geflankeerd door bewapende, blanke toezichthouders. Halfnaakte inheemse vrouwen zet hij naast beelden van vastgebonden vee, vergezeld van onrustbarende tonen op de soundtrack. Zo brengt Panh in beeld hoe grondgebied, cultuur en samenleving werden vernietigd onder het mom van vrijheid, gelijkheid, broederschap en vooruitgang. Wanneer de koloniale idylle tenslotte uitloopt op een bloedige onafhankelijkheidsoorlog, maken de oorspronkelijke titelkaarten plaats voor Panhs eigen teksten: “ .” Waarna hij terugkeert bij het wonderschone beeld van de ruïne, en het oerwoud dat zich heeft hersteld.