Een verwoest, verlaten landschap waar metaal, steen en stof in elkaar overlopen en lichamen als geesten rondwaren. Dit is Japan 2011, drie weken na de aardbeving, de tsunami en de nucleaire ramp. De camera kijkt door de ogen van filmmaker Sebastian Mez, verward, willekeurig beelden grijpend die later in de montage over elkaar heen buitelen en weigeren stil te staan. Een catastrofale collage van onafgebroken grijs, omdat alles onder het stof ligt. En tussen al die beelden waart de dood rond. Gebouwen als miniaturen, ingestort. Militairen en kranen die puinruimen. Gezichten in demonstraties tegen nucleaire energie, nieuwslezers, een nachtelijke autorit, het neonlicht van een stad die nog wel overeind staat. Elke selectie van beelden is willekeurig, dus wat laten die zien na een ramp? Verkleinen ze de afstand tot de werkelijkheid? Scheppen ze orde? Onthullen ze de realiteit? Door beelden en geluiden in elkaar over te laten lopen, laat de kijker verdwalen zoals de filmmaker in 2011 ook verdwaalde in de chaos van een onbekend land dat de noodtoestand heeft uitgeroepen. Paradoxaal genoeg zou van alle mogelijke ordeningen van de beelden een montage als deze wel eens de meest waarheidsgetrouwe kunnen zijn.