Workingman's Death

Tweede deel van Glawoggers veelgeprezen trilogie over globalisering, die begon met (1998) en vorig jaar werd voltooid met het in Venetië bekroonde . De film is verdeeld in vijf hoofdstukken, waarin betoverende beelden steeds een keihard, op fysieke arbeid gebaseerd bestaan schetsen. De bescheiden soundtrack bestaat vaak uit niet meer dan magisch-mechanisch klinkende percussie. Doodsangst, saamhorigheid en religie als houvast zijn terugkerende thema's in de verhalen van de arbeiders over hun werk. In het eerste hoofdstuk 'Heroes' hakken mijnwerkers liggend in de failliete steenkoolmijnen van Donets Basin, Oekraïne. Hun geploeter steekt sterk af tegen archiefbeelden van model-sovjetarbeider Alexei Stakhanov uit de jaren dertig. In 'Ghosts' dragen tanige mannen gevlochten manden met soms wel 115 kilo aan gestolde erts uit een stomende zwavelmijn in Ijen, Indonesia, over een bergpad langs kiekjesmakende dagtouristen. In 'Lions' snijden slachters de kelen door van koeien en geiten in een openluchtabattoir in Port Harcourt, Nigeria. In 'Brothers' wagen staalwerkers hun leven op het strand van Gadani, Pakistan waar ze afgedankte zeeschepen slopen. In 'The Future' vragen staalarbeiders in Liaoning, China zich af hoe lang hun beroep nog stand zal houden tegen de voortschrijdende techniek. De afsluitende epiloog toont kinderen in een tot attractiepark omgebouwde voormalige staalfabriek in Duisburg, Duitsland.