Op de dag van zijn dertigste verjaardag nam Jonathan Harris een foto en zette die online. Het was het begin van een dagelijks terugkerend ritueel waarbij hij de dag indikte tot één beeld, vergezeld door tekst. Landschappen, personen en voorwerpen fotografeerde hij. Hij schreef korte gedichten, herinneringen, droge observaties en hoogst persoonlijke ontboezemingen. Soms deed hij er een kwartier over, soms zes uur. Totdat hij er na 440 dagen mee ophield: zijn dagelijks leven was meer en meer in het teken komen te staan van de documentatie ervan dan andersom. Voor zolang als het duurde was Today een manier om intenser te leven, meer in het nu, bewuster van de tijd die voorbijgaat. De dertig eenmaal gepasseerd realiseerde Harris zich hoe weinig hij eigenlijk begreep van zijn leven. Today was zijn poging om de essentie uit iedere dag te puren en die te archiveren, zodat deze niet verloren zou gaan. En zodat anderen op hun beurt dat essentiële zouden onthouden.