Hoeveel controle zouden we moeten kunnen uitoefenen op een ongeboren kind? En op het lichaam dat dat kind draagt? Hoe ver moet ons ingrijpen op het voortplantingsproces gaan? Deze vragen staan centraal in dit nieuwe werk van de Amerikaanse multimedia-artiest Lauren Lee McCarthy, die in 2017 de IDFA DocLab Immersive Non-Fiction Award won met Lauren, waarin ze een menselijke versie van de virtuele assistent Alexa was.
In deze interactieve performance, film en installatie ineen is het uitgangspunt McCarthy’s verlangen om als draagmoeder te fungeren voor een ouder die via een app volledige controle over haar lichaam heeft. Wanneer en wat ze zou eten, haar lichamelijke conditie, gewicht en slaapkwaliteit: alles is te controleren en te bedienen.
Ook toont McCarthy via een gesprek met haar oma hoe onze visie op voortplanting en geboorte binnen enkele generaties is veranderd, en hoe complex en verwarrend het is als een van oudsher intuïtief proces als voorplanting en ouderschap onderhevig raakt aan verregaand maakbaarheidsdenken.