Ieder mens heeft een doel in zijn leven nodig. Wanneer een ongeneeslijke ziekte de levensduur verkort, lijkt de noodzaak om iets te presteren nog prangender. Toen Ed van der Elsken in 1988 te horen kreeg dat hij een ongeneesbare vorm van prostaatkanker had, besloot hij zijn afscheid van het leven vast te leggen op film. In het zelfportret BYE registreert Van der Elsken zijn ziekteproces en de langzame aftakeling van zijn lichaam als notities in een dagboek. Het ene uur voelt hij zijn woede, het andere uur lijkt hij zijn ziekte te accepteren. Zijn vrouw Anneke, die in de eerste scènes slechts af en toe de camera overneemt, filmt het slepende proces tot het einde. Geleidelijk wordt de wereld om de fotograaf steeds kleiner. De exotische landen en bruisende wereldsteden die hij ooit bezocht, liggen ver van zijn beperkte uitzicht op de IJsselmeerdijk in Edam. Ed van der Elsken stierf op 28 december 1990.