Ten Minutes Older

Tien minuten ouder. De titel slaat op de duur van dit filmische experiment over de kracht van vervoering, maar ook op de peuters en kleuters voor de camera. Er tikken tien minuten van hun levens weg. Tien minuten waarin ze toeschouwer zijn van een poppentheatershow. Van de voorstelling zelf filmt Herz Frank geen moment. We zien enkel de geconcentreerde, ingespannen kindergezichten. Elke beweging van hun mond en ogen wordt in detail vastgelegd. De emoties die zich in hun blikken aftekenen wisselen in rap tempo, en laten zich niet een-twee-drie doorgronden. Verveling? Opwinding? Verdriet? Blijdschap? Zelfs een glimlach kan zowel een teken zijn van humor als van opluchting. Zoals de kinderen de show aanschouwen, zwijgend en gefilmd in sober zwart-wit, zo laat Frank ons hen aanschouwen. Zoals de kinderen zich door de show laten raken, zo worden wij door hen geraakt. En zoals de kinderen proberen om grip te krijgen op wat zich voor hen afspeelt, zo proberen wij grip te krijgen op hen. Verandert de opvoering hun leven? Laat hij een litteken achter op hun tere kinderziel? Kunst houdt de mens een spiegel voor, en dat begint blijkbaar al in de allerjongste jaren. Maar zelden toont dit spiegelbeeld onszelf, intens in vervoering gebracht door kunst.