Yes, These Eyes Are the Windows

In 1873 verhuisde de negentienjarige Vincent van Gogh naar Londen om te gaan werken in galerie Goupil, gerund door zijn oom. Hij ging in de kost bij de weduwe Ursula Loyer. De legende wil dat hij verliefd werd op haar dochter, die hem afwees, waarna hij in een diepe depressie zou zijn geraakt. Hij vertrok om op het platteland als predikant te gaan werken voordat hij jaren later kunstenaar werd. Pas in de jaren zeventig werd het eenvoudige rijtjeshuis aan 87 Hackford Road in Zuid-Londen door een postbode geïdentificeerd als voormalige woonplaats van het schildergenie. De vondst redde het pand van de sloop; het greeg een gedenkplaat en een monumentale status. In 2012 kocht een Chinese zakenman het pand ongezien op een veiling. Filmmaker Saskia Olde Wolbers voert het huis op als onzichtbare verteller van zijn eigen geschiedenis en die van zijn bewoners. Door trage langs gestripte, benauwde ruimtes te combineren met onderwateropnamen in een maquette, weeft ze een verhaal waarin feit en fictie in elkaar overvloeien. Stemmen uit verschillende tijdperken worden als lagen behang over elkaar geplakt. De sociale geschiedenis van de plek – kleine verhalen van gewone mensen – raakt verknoopt met de kunsthistorie, inclusief alle mythologisering rondom Van Goghs karakter hangt. Een knap staaltje van de geschiedenis.