Blame Omar

Nadat Nederland in 2008 tijdens het EK voetbal in de kwartfinales is afgedroogd door Rusland (3-1), verlaat documentairemaker Michiel Brongers de Amsterdamse kroeg waar hij met vrienden de wedstrijd heeft gekeken. Niet veel later ligt hij op de trambaan, met twee gebroken onderbenen. Aangereden door Omar, die dacht dat hij wel om hem heen had gekund. Het kost Brongers maanden om te herstellen. En ondertussen krijgt zijn vriendin een kind, gaat het leven moeizaam door en denkt hij steeds vaker aan Omar, die toch wel de hoofdschuldige is van deze mis\'e8re. Michiel Brongers vertelt het allemaal hardop in dit egodocument, waarin hij zijn ongeluk probeert te reconstrueren, zijn herstel in beeld brengt en zich afvraagt of het zinvol is om Omar te confronteren met zijn vragen. Hij legt het voor aan zijn vriendin, die een verbluffend vermogen aan de dag legt om feit en emotie te scheiden, en hij interviewt zijn vrienden, die op de bewuste avond bij hem waren. Recht in de camera kijkend, geven ze kalm antwoord op zijn vragen, vullen ze de zwarte gaten in zijn geheugen in, en bieden ze hem steun en weerwoord. En zo krijgt de film ook een andere dimensie: het gaat niet alleen over een ongeluk met een enorme fysieke en mentale impact, het gaat ook over diepe, ontroerende vriendschap.