Manual/2 - The Patient Artist

De jaren negentig was een tijd van “” voor Barbara Visser. Het leverde op z’n minst vier iconische kunstwerken op. (1992) bestond uit achttien portretten van Visser, getekend door straatkunstenaars. In (1994) gaat Visser de muren van een museale te lijf met potten verf, een aanslag op het getto van de kunst. (1995) vertelt over Vissers gastoptreden in een Litouwse televisieserie. En in (1997) raakt de persoon van de kunstenaar nog verder verhuld in een opname van een door Visser gesouffleerde actrice, die commentaar levert op de opname van een andere actrice die ook Visser speelt. Visser heeft de gewoonte delen van haar oeuvre te recyclen en dat is ook het geval bij deze vier werken. In vormen ze de achtergrond voor een performance, waarin een acteur fragmenten voorleest uit de rapporten die therapeuten van het Nederlands Psychoanalytisch Instituut maakten over Visser. In combinatie met het beeld krijgen de teksten een fictief karakter. De werken zelf worden illustraties bij het verhaal. De kunstenaar en haar geschiedenis komen scherper in beeld, maar worden tegelijkertijd ook – door verdubbeling en verschuivende kaders – steeds ongrijpbaarder.