De moeder van de elfjarige Jan zit in de gevangenis. Al een jaar en ze moet nog wel een jaar of anderhalf. Wat betekent dat eigenlijk? Jan kan haar niet bellen, zijn moeder haalt hem niet op van school. Hij kan haar niet zomaar iets vragen. Bijvoorbeeld hoe het nou is in de gevangenis. Hoe gaat Jan daarmee om? Anneloor van Heemstra geeft een intieme impressie van een paar dagen in Jans leven. Als hij zijn moeder iets wil vertellen, neemt hij het op. "Hé mam, met Jan." Ontroerend is een gesprek met zijn vrienden. "Vinden jullie me veranderd?" Stilte. "Neu, nee. Je bent wel sneller boos. Maar dat begrijpen we wel." De film valt samen met Jans wens om zijn moeder te vragen hoe het echt met haar gaat - dat durft hij namelijk niet zo goed. In de film bereidt hij zich voor op een goed gesprek. Het verzorgde camerawerk en de steeds subtiele veranderingen van perspectief en diepte creëren een dromerige sfeer. Dat past mooi bij de kwetsbaarheid die Jan uitstraalt. Van Heemstra laat zien dat de jongen ondanks alles zijn kinderlijke onschuld niet kwijt is.