Big Star: Nothing Can Hurt Me

In 1972 bracht de band Big Star hun debuutalbum '#1 Record' uit - niet bepaald bescheiden. De critici waren lyrisch en de bluf van deze band uit Memphis leek zich uit te betalen. Maar dat grote succes bleef uit, en inmiddels is Big Star een cultband die weliswaar invloed had op succesvollere bands als R.E.M., maar bij het grote publiek geen belletje doet rinkelen. Deze klassieke popmuziekdocumentaire poogt te achterhalen waar het mis ging. De film is zorgvuldig (originele studio-opnames, archiefmateriaal en alle betrokkenen werden achterhaald), amusant (bejaarde rockers, roadies, groupies en producers komen aan het woord), en ontroerend (door de gekwelde levens van de band). Van de periode van veertig jaar die de film bestrijkt, komen vooral de eerste tien jaar uitvoerig aan bod. In die tijd creëerden de bandleden, in Big Star en in soloprojecten, muziek die ze de rest van hun levens niet meer konden overtreffen. Wat geen schande is, want de nummers kunnen zich meten met het werk van generatiegenoten dat de toets des tijds heeft doorstaan. De muziek is kundig, avontuurlijk en oprecht. Er stond daadwerkelijk iets op het spel voor deze jongens, zo laat de film zien.