Le temps perdu

In een café in Buenos Aires komt sinds 2001 een groepje oudere Marcel Proust-fans bijeen. Ze lezen de zevendelige klassieker Op zoek naar de verloren tijd. In een wereld waarin het veelal draait om snelheid, online zijn en vernieuwing vormen deze in zwart-wit gefilmde leesbijeenkomsten een oase van rust, intimiteit en diepgang.

We luisteren naar de voorgelezen boekpassages en observeren de peinzende, ontroerde of enthousiaste blikken van de aandachtig luisterende leden. Sommigen hebben deze drieduizend pagina’s tellende roman al vijf keer gelezen. Met elkaar pellen ze tijdens elke bijeenkomst geduldig een volgende laag af. Ze filosoferen, leggen elkaar vraagstukken voor over het boek – en daarmee over zichzelf. Liefdevol, soms streng of grappend gaan ze in op elkaars observaties. Samen verheffen ze lezen tot kunstvorm.

Le temps perdu maakt ons getuige van de vele middagen die tijdens de vier jaar durende productie van de film plaatsvonden. Deze geëngageerde boekenclub voelt als een warm bad. Niet alleen voor de deelnemers, maar ook voor een ieder die terugverlangt naar dat vage ‘vroeger’ waarin alles mooier was.